Alles heeft altijd twee kanten. Het hoort bij elkaar. Doordat de ene kant bestaat heeft de andere kant bestaansrecht.
Doordat we licht kennen weten we wat donker is. Doordat je weet wat niet fijn voelt, weet je wat er wel fijn voelt. Doordat er nacht is, hebben we ook een dag. We leven en daardoor kan je ook komen te overlijden.
Misschien staat dat een beetje raar, zo in mijn blog, maar het is wel het geval.
Als we niet zouden leven, kunnen we ook niet dood gaan.
Als we ze nou eens niet als tegenovergestelde gaan ervaren, of als goed en niet goed, maar als samen één, wat zou er dan gebeuren?
Het zien als twee kanten van dezelfde stok, als twee uiteinde van een touw. Het is duidelijk met elkaar verbonden en hebben allebei een rol. Als de ene kant naar boven komt, kan je zelf de stok omdraaien. Als je de kant boven hebt, die je niet wilt zien, geef je je aandacht aan de andere kant van de stok door die naar boven te steken. Zo komt de andere kant weer tevoorschijn.
Het is niet anders in je leven. Jij kan kiezen welke kant je aandacht wilt geven. Welke kant je wilt laten zien.
Vergeet niet dat de hele stok, de stok maakt, om maar in dat voorbeeld te blijven.
Dat maakt het ook zo mooi. Dat zorgt voor een geheel. Rechts bestaat niet zonder links.
Boven hoeft er niet te zijn zonder onder.
Het één zorgt voor het platform van de ander.
Ga zo naar je schaduw kijken. Bewust. Wat zie je ineens tevoorschijn komen, doordat het licht zo schijnt dat het je schaduwkant toont?
Het is maar hoe je het bekijkt. Ineens heb ik lange benen, waarvan ik niet wist dat ik die had.... Alleen mijn verhoudingen kloppen niet helemaal meer. Mijn bovenlichaam valt ineens bijna weg. Dat voelt ook niet goed. Je kan natuurlijk niet maar naar één stukje kijken.
Geef mij mijn hele zijn dan maar gewoon. Kortere benen en een, in verhouding ,kloppend bovenlichaam. Dat is toch beter. Meer in balans. Ik dacht echt dat ik blij zou zijn met lange benen, maar niet op deze wijze. Het gaat om het complete plaatje, toch?
Jezelf in je totale zijn accepteren, zorgt ervoor, dat je je bewegingsvrijheid behoudt. Je hoeft niet iets krampachtig weg te houden, of er geïrriteerd door te raken. Boos op jezelf zijn heeft al helemaal geen zin.
Als we gaan kijken wat wij tegen onszelf zeggen, gedurende de hele dag, schrik je. Als je gaat luisteren naar jezelf en alles wat je tegen jezelf zegt, tegen je beste vriendin zou zeggen, je ouders, je kind. Hoe zouden zij reageren denk je?
Zou je het überhaupt tegen ze zeggen? Op diezelfde manier en zo vaak?
Het is echt van belang dat we ons hier bewust van worden. Jij bent tenslotte degene met wie je oud wordt. Met wie je verder leeft de rest van je leven.
Zou je dan niet liever een betere, liefdevolle relatie hebben met diegene?
Dan kan je samen gezellig en in liefde de rest van je leven beleven. Tot de dood je scheidt.
Het mooie van je schaduwkant is dat het ervoor zorgt dat je kan schijnen als nooit tevoren.
Het is echt heel makkelijk als je vanuit je zielenzijn kan kijken naar de kant van jezelf, waar je liever niet naar kijkt. Alles is namelijk goed en zorgt voor balans. Het enige wat je hoeft te doen is het bestaansrecht laten bestaan. Hoe is dat?!
Het hoort erbij. Het is er, godzijdank. Het helpt mij te voelen en weten.
Weten wat er bij je speelt. weten waar pijn of verdriet zit. Weten waar onzekerheid of niet gezien worden zit.
Meestal is het het makkelijkst om met compassie naar jezelf te kunnen kijken, vanuit een ander oogpunt.
Kijk naar jezelf als klein kind, waar jij de ouder van bent. Wat zou je zeggen, wat zou je er van vinden, wat zou je er bij voelen?
Als je kind net leert te lopen en het valt, zeg je dan "sta op domkop, waarom val je steeds?"
Ik hoop het niet. Totale aanname van mijn kant, maar ik denk dat je zou zeggen;"Goed zo, je kan het. Probeer het nog een keer"
Dat geeft hoop, dat ondersteunt, dat geeft kracht. En als het dan lukt, wauw, kijk wat een trots er ontstaat en wat een enorme groei je dan doormaakt. Dat gun je toch iedereen, je kind en vooral je zelf.
Door in zachtheid naar je zelf te gaan kijken, laat je ruimte voor beweging. Het gebeurt. Het geeft aan waar jij als mens nog niet mee in het reine bent gekomen of waar je nog in kan ontwikkelen. Hiervoor hoeven we niet de diepte in te gaan. Er vol mee bezig te zijn. Te gaan graven of het overpeinzen. Het wordt vanzelf duidelijk als je maar niet boos wordt op jezelf en zeker niet op een ander die er echt helemaal nooit iets mee te maken heeft. Het gaat over jou.
Het gaat over jou die zijn/haar hele zielenzijn gaat omarmen. Fysiek, mentaal en energetisch.
Als je dat gaat beseffen, zal je zien dat het oplost als sneeuw voor de zon. Het in water kan veranderen en stromen waar het naartoe wilt stromen. Rimpels kan maken in je stil liggend water en kan gaan bewegen naar waar het naartoe wilt bewegen. Stil liggend water kan gaan stinken als er geen beweging in zit.
Geniet van de beweging en zie wat voor ruimte er overblijft voor de andere kant van die schaduw.
Licht! Een en al licht, Die zo ver kan schijnen dat het ergens weer een schaduwplek kan laten doen oplichten. Die je weer iets laat zien wat je eerst niet zag, wat je weer kan laten stromen, waardoor jij opnieuw kan gaan schijnen en ga zo maar door.
Doe je mee?
